پارادوکس

هیاهوی غریب و مُبهمی پیچیده در جانم
 پُرم از حسّ ِ دلگیری که نامش را نمی دانم

 تو اقیانوس سرشار از تلاطم های آرامی
 و من دریاچه ی اشکی که دایم رو به طغیانم

 بزن نی باز غوغا کن ، بزن دَف شور برپا کن
 به هر سوزی بگریانم به هر سازی برقصانم

 ببین آیینه وار از حسّ ِ تصویر تو لبریزم
 تو آرامی من آرامم ، پریشانی پریشانم!

 اگر شعری نوشتم رونویسی از نگاهت بود
 که این دیوانگی ها را من از چشم تو می خوانم

 «سیده تَکتُم حسینی»