گریه

دلم گرفته ای دوست ، هوای گریه با من
 گر از قفس گریزم کجا روم ، کجا من ؟

 کجا روم که راهی به گلشنی ندانم
 که دیده برگشودم به کنج تنگنا من

 نه بسته‌ام به کس دل ، نه بسته کس به من دل
 چو تخته‌پاره بر موج ، رها ، رها ، رها من

 ز من هر آنکه او دور ، چو دل به سینه نزدیک
 به من هر آن که نزدیک ، ازو جدا ، جدا من !

 نه چشم دل به سویی ، نه باده در سبویی
 که تر کنم گلویی به یاد آشنا من

 ز بودنم چه افزود ؟ نبودنم چه کاهد ؟
 که گویدم به پاسخ که زنده‌ام چرا من ؟

 ستاره‌ها نهفتم در آسمان ابری
 دلم گرفته ای دوست ، هوای گریه با من

 " سیمین بهبهانی "